Rozdział 11

      Poczułam, jak bierze mnie na ręce. Kolejny raz zwróciłam uwagę na jego zwinne ruchy. Postawił mnie na ziemi kilka metrów dalej, nawet nie poczułam, żeby coś przeskakiwał. Powoli zdjął mi chustę. Nie mogłam uwierzyć w to gdzie się znajdujemy. Do teraz nie mam pojęcia, jak on to zorganizował. Wszystko to graniczyło z cudem…

  I znów pocierałam oczy wierzchem dłoni. Znajdowaliśmy się w centrum ogromnego stadionu – Camp Nou. Mimo, że od wielu lat miałam to miejsce niedaleko, byłam tu jedynie raz na wycieczce szkolnej. W sumie nic dziwnego skoro bilety na wejście nie są najtańsze… Z jednej strony szkoda byłoby mi pieniędzy a z drugiej wszystko, co najciekawsze jest przecież zabronione. No właśnie! Między innymi zabronione jest wejście na murawę, a my staliśmy jak gdyby nigdy nic na samym jej środku. Przypuszczam, że chłopak ma tutaj jakiegoś dobrego znajomego, choć bardziej prawdopodobne jest to, że byliśmy tam nielegalnie. No cóż! Bez ryzyka nie ma zabawy. Najbardziej zaciekawił mnie jednak fakt, że Louis przygotował nam piknik. Duży koc w czerwono-białą kratę przytrzymywały w trzech rogach średniej wielkości kamienie, natomiast czwarty zakrywał kosz z przekąskami. Wokół naszej nowej „miejscówki” co kawałek znajdowała się świeczka. Typowy obrazek z tanich romansideł. Jedynym elementem, który nie pasował do tego wszystkiego byliśmy my. Lou – chłopak z innego świata i ja, dziewczyna o przeciętnym wyglądzie.

   - I jak, podoba się? – Zapytał nastolatek, wybudzając mnie z ogromnego szoku.

   - No… - Przeciągałam. - No raczej! Jak ty to… wiesz… jak ty zdołałeś – Nie wiem, czy to nadal z szoku, czy to z innego powodu, ale zaczęłam się jąkać.

   - Wierz mi, to nie było takie łatwe, jak mi się zdawało. Hah, ale dobrze mieć taką watache, jak Niall i Liam. Ci dwaj zdziałają razem cuda. Siadaj, chętnie opowiem całą tą pokręconą historię.

   Spędziliśmy półtorej godziny, opowiadając sobie żarty, zajadając jedzenie przygotowane przez bruneta (choć przyznam, że nie spodziewałam się, iż z niego taki dobry kucharz) i przytulając się. W końcu Louis stwierdził, że jeżeli zaraz się nie ruszymy to przybędzie nam dobrych kilka kilogramów. Wstał i znowu mnie zaskoczył. Pokazał mi piłkę do nogi.

   - O, nie! Ja nie gram! – Zaśmiałam się, a on zrobił tę swoją minę małego dziecka, któremu nie pozwolono na zakup wymarzonej zabawki.

   - Nie mów, że nigdy nie chciałaś zagrać na tym stadionie.

   - No wiesz może to marzenie większości chłopaków, ale mi jakoś nie przyszło to nigdy do głowy. Hahahah, a tak poza tym ja nie umiem grać w nogę.

   - To cię nauczę. – Miałam wrażenie, że to, co powiem i tak nie zmieni jego podejścia. Przewróciłam oczami, po czym wstałam, kierując się w jego stronę. Lou jak zwykle wyszczerzył się przytulił mnie najmocniej, jak umiał.

   Wiecie? W życiu nie spodziewałam się, że polubię piłkę nożną. Śmiało mogę powiedzieć: „Ten chłopak działa cuda!”

   Po mojej wygranej, tak, MOJEJ, mój przeciwnik się obraził. Uznał, że jedyne, czym mogę go przeprosić to buziak. Co mi pozostało poza zgodzeniem się? Przyznam, mój chłopak, cudownie całuje!

   Kiedy wracaliśmy do domu, zapadła między nami niezręczna cisza, którą przerwał on. Nie był to jednak przyjazny ton, z jakim odzywał się do mnie przez cały wieczór. Byłam przekonana, że musiał długo myśleć nad tym, czy zacząć ten temat.

   - Amy, pamiętasz może jak się poznaliśmy?

   - No trudno to zapomnieć. A dlaczego pytasz? - Zapytałam zdezorientowana. Myślałam, że zapyta o coś między nami, o przyszłość, a nie o przeszłość. Czyżby to była cisza przed burzą?
   - No, bo mam do ciebie pewną sprawę i chcę żebyś to przemyślała. – Powiedział niepewnie. -  Pamiętasz ten naszyjnik?

   - Który? - Mój mózg działał dziś na wolniejszych obrotach.

   - Ten, który najpierw pokazała ci mama, a potem dostałaś go ode mnie.

   - Tak, pamiętam. Mam go cały czas przy łóżku.

   - A pamiętasz, co powiedziała ci wtedy w śnie mama?

   - Lou, proszę cię przejdź do rzeczy. – Odpowiedziałam już lekko zirytowana.

   - Amy, proszę cię… Spotkajmy się jeszcze raz, weź go i… - W tym momencie ujrzałam w jego pięknych oczach nadzieję i coś jeszcze. Coś, czego na pewno się nie spodziewałam – strach. – … i chodź ze mną tam. Do mojego domu, świata. – Kolejna chwila przerwy. – Do naszego świata, Amy.

   Zaskoczył mnie swoimi słowami. W mojej głowie zaczęła się wojna. Byłam rozdarta pomiędzy dwoma różnymi stronami. Jeden głos mi mówił, że nie powinnam, że to, co zawsze uważałam za swój świat, jest tutaj. To tu się wychowałam. Znam wszystko, a tam? Tam będę musiała na nowo poznawać. A drugi? Wciąż powtarzał jak mantrę, jak modlitwę. Będziesz szczęśliwa, będziesz z mamą, będziesz z NIM na zawsze… na zawsze…

   - Amy, powiedz coś. – Słodki i niepewny głos Louisa wyrwał mnie z zamyślenia. – Dobrze wiesz, że to tam jest nasze miejsce. Powiedz, też to czujesz?

   - Lou, ja nie… nie wiem. Nie znam tego miejsca. Przepraszam, ale mam mętlik w głowie.

   - Zastanów się, musimy się tam dostać. Jestem pewien, że chcesz tam być i że marzysz, żeby spotkać mamę. Pragniesz się do niej przytulić i chcesz uciec od tego świata. Doskonale to czujesz, wiem to.

   - Przestań! – Wykrzyknęłam. – Nie wiesz, co czuję ani czego chcę. – Rozumiem, że on tego chce, ale ja nie jestem tego taka pewna. – Nie jesteś mną. – Dodałam ciszej, a po policzku spłynęła mi pojedyncza łza. W jednym miał rację. Marzę o tym, żeby się wtulić w mamę, zatopić w jej uścisku i zostać tam już na wieki.

   - Przepraszam, nie chciałem. – Wyszeptał chłopak. Zbliżył dłoń do mojej i chciał ją dotknąć, lecz ja się odsunęłam. – Ok, rozumiem. – Powiedział smutno.

   - Louis, nie. To ja przepraszam. Za ostro zareagowałam, ale daj mi trochę czasu, dobrze? Kilka dni. Potem powiem ci, co zdecydowałam. A do tego czasu dajmy sobie spokój. Muszę to poważnie przemyśleć. Sama! - Brunet delikatnie skinął głową. Zrozumiał. – Teraz odprowadź mnie już do domu. 

"Pewnego dnia, zobaczysz rzeczy, które widzę ja.
Będziesz chciała powietrza, którym oddycham.
Już nigdy mnie nie opuścisz." ~Clouds

--------------------------------

Przepraszam za aż takie opóźnienie i za tak krótki rozdział, ale przeżyłam ogromną stratę! Zaginął mój pendrive z wszystkimi rozdziałami! :'(    

Nominacja *0*

 Hej wszystkim :*

   Po pierwsze chciałabym bardzo podziękować za nominację na bloga miesiąca! Jestem prze szczęśliwa, bo naprawdę się tego nie spodziewałam i jest to dla mnie ogromne wyróżnienie.

   Po drugie zapraszam do głosowania (GŁOSOWANIE). Wiem, że jest już dosyć późno, ale przez egzaminy dopiero teraz zdołałam wejść w spokoju na laptopa i z takim opóźnieniem się o wszystkim dowiedziałam.

   Po trzecie bardzo Was przepraszam za te całe opóźnienia z rozdziałami. Tutaj pewnie się bardzo rozpiszę, ponieważ chcę Wam to wszystko wytłumaczyć. Jak już wspomniałam wyżej, kończę gimnazjum i przygotowywałam się do egzaminów oraz do konkursów. I tutaj kolejny wątek - w weekend w Boże Ciało jadę na finał konkursu na 4 dni na Dolny Śląsk i jeśli ktoś chciałby się spotkać to chętnie się spotkam, bo nie będę miała nic do roboty sama :< Drugim powodem mojej nieobecności na blogu jest fakt, że miałam nawał problemów osobistych. Jak na złość musiałam rozwiązać problemy z "byłym" i pomóc uporać się ze strasznymi kłopotami przyjaciółce, z którą spędziłam kilka dobrych miesięcy w szpitalu. Jestem wdzięczna, że nadal pozostaliście ze mną! Kocham Was :*

Rozdział 10

   Z każdym krokiem pochłaniała nas coraz gęstsza mgła. Tłusty bit rozbrzmiewał głośno, wypełniając najmniejszy zakamarek sal. Liam aż do wejścia do klubu na obrzeżach miasta nie zdradził nam, czego powinniśmy się spodziewać. Szczerze mówiąc byłam w głębokim szoku, kiedy zobaczyłam, co to za miejsce. Już od samego początku było można poczuć cudowną magię, jaka tam panowała. Impreza obejmowała cały budynek, który kiedyś zapewne służył jako sklep. Duża hala została podzielona na kilka mniejszych, a w każdej z nich można było wtopić się w zupełnie inny klimat. Przy samym wejściu była szatnia, która o tej porze roku stała nie potrzebna, ale zimą musi wypełniać ją ogrom ubrań. Pierwsza z sal była typowym klubem. DJ rozgrzewał parkiet, w rogu znajdował się bar, a na środku tańczyło około czterdziestu ludzi. Dopiero po chwili zorientowałam się, że to nie tylko ludzie. Bawiły się tam również kobiety, o zielonkawej skórze, kilka wampirów oraz dwóch mężczyzn w dziwnych niemodnych ciuchach, które świeciły własnym magicznym światłem. Druga sala była dosyć dziwnie udekorowana. Z sufitu zwisały piękne zasłony, tworząc coś na wzór labiryntu. W różnych częściach pomieszczenia stały posągi, a w ślepych zaułkach zauważyłam kilka osób, leżących i spoglądających w górę. Gdy powiodłam wzrokiem w tamtą stronę zauważyłam, że wszędzie były oszklone otwory, przez które pięknie było widać nocne niebo z milionami gwiazd. Sama miałam ogromną ochotę się tak położyć i zapomnieć o wszystkim, lecz Liam prowadził nas dalej. Kolejna hala była z obniżoną podłogą. Wchodząc tam, poproszono nas abyśmy zdjęli buty i poszli dalej niosąc je w dłoniach. Troszkę się zdziwiliśmy, ale posłusznie zdjęliśmy obuwie. Szliśmy w wodzie, sięgającej nam do kostek. Tu znów były korytarze, ale tym razem tworzyły je ogromne lustra. Czułam się dosyć dziwnie. Gdzie nie spojrzałam widziałam swoje odbicie, nawet kiedy opuściłam głowę ujrzałam siebie w tafli wody. Na samym końcu znajdowała się szara ściana z kilkoma drzwiami.

   - Poczekajcie chwilkę, muszę coś sprawdzić. – Oznajmił Li, po czym zaglądał za każde z nich. Po chwili odwrócił się i z uśmiechem na ustach powiedział. – No to znalazłem, możemy wejść.

   Otwarł szeroko drzwi i wpuścił nas do środka. Ja weszłam pierwsza. Cały pokój był pomalowany na zielono. Większość miejsca zajmowały rośliny. W rogach rosły w doniczkach drzewka ozdobne, wokół nich porozstawiane zostały ogromne donice z krzaczkami truskawek i malin. Wolną przestrzeń wypełniał mały stolik i kilka hamaków. Stanęliśmy jak wryci. Jedynie Liam ze stoickim spokojem rozłożył się na jednym z hamaków i rozbawiony patrzał na nasze miny. 

   - Zamierzacie tak bezczynnie stać i gapić się na wszystko z rozdziawioną gębą czy jednak usiądziecie i pogadamy? – Zaśmiał się.

   - Em…, co? A, tak jasne! – Wyjąkał Lou, siadając na hamaku obok. Ja jakbym wyjęta z jakiegoś snu dosiadłam się do niego. Wampirek nadal stał i spoglądał na wszystko z szeroko otwartymi oczami.

   - Ja się, do cholery, pytam: Skąd Ty znasz takie zarąbiste miejsce?! – Wykrzyknął.

   - A no bywa się tu i tam. Poznaje się dosyć… egh… ciekawych ludzi, którzy są tutaj stałymi klientami. No powiedzcie, że zaskoczyłem!

   - No powiem Ci stary, że nie spodziewałem się takiej miejscówy – Wtrącił brunet. – To, co zamierzamy teraz zrobić? – Zapytał, ale nie doczekał się odpowiedzi, bo przyjaciel sięgnął do stolika i podniósł telefon, którego wcześniej chyba żaden z nas nie zauważył.

   - No witam Zayni! No jak to, kto mówi?! Liaś… No przepraszaj, przepraszaj, należy się. Poproszę to co zwykle, ale cztery razy. Poczekaj moment. Louis prowadzisz?

   - No raczej… jakoś musimy wrócić, prawda? – Odpowiedział niezbyt przekonany czy to ma jakieś znaczenie.

   - No Zayni już jestem. To poproszę cztery razy, dwa normalne, jeden bez procentów i jeden – opcja dla krwioplicy.

   - Czy to było o mnie?! Wypraszam sobie! Jeszcze raz mnie tak nazwij to pożałujesz, że się urodziłeś! Gwarantuje Ci to! – Niall nie krył oburzenia. – Eh krwioplica! Powiedział, pożal się Boże, wilczek.

   Liam nie zwracając uwagi na to, co się wydarzyło, podziękował nijakiemu Zaynowi i odłożył słuchawkę. Po kilku minutach do pomieszczenia weszła kelnerka z napojami. Szybko podała każdemu szklankę i wyszła. Porozmawialiśmy jeszcze przez chwile. Na koniec Lou oznajmił, że chłopcy mają jeszcze dwie godzinki, żeby się zabawić, a on mnie porywa na ostatni punkt wycieczki. Z początku blondynek trochę marudził, ale odpuścił uściskał mnie i ruszył na parkiet.

   - Chyba będę musiał go później wciągać do samochodu, bo sam na nogach nie ustoi. – Wyszeptał mi do ucha brunet. Zachichotałam, bardziej przez to, że już sobie wyobraziłam tą sytuację niż ze słów chłopaka. – Ej, nie śmiej się! Jak nie będę umiał, to będziesz musiała mi pomóc. – Dopowiedział, żartobliwym tonem.

  

***

   Kiedy siedzieliśmy już w aucie, Louis wyjął czarną chustę i nic nie tłumacząc zawiązał mi ją na głowie, zakrywając oczy. Jechaliśmy jakieś piętnaście minut.

   - Teraz będziesz musiała mi okazać swoje zaufanie. Musimy przeskoczyć przez coś, a Ty z nic nie widząc, nie dasz rady. Nie żebym w ciebie wątpił, ale no.. – Zaczął się tłumaczyć, wyraźnie zestresowany.

   - No dobra, dobra, rób, co musisz. – Zaśmiałam się. W końcu ktoś musiał to zakończyć.

   Poczułam, jak bierze mnie na ręce. Kolejny raz zwróciłam uwagę na jego zwinne ruchy. Postawił mnie na ziemi kilka metrów dalej, nawet nie poczułam, żeby coś przeskakiwał. Powoli zdjął mi chustę. Nie mogłam uwierzyć w to gdzie się znajdujemy. Do teraz nie mam pojęcia, jak on to zorganizował. Wszystko to graniczyło z cudem…

"Myślałem o nocy i niebezpiecznych podstępach
Ludzie grają w oczach niewinnych
Ja mogę łamać dużo serc
z dymem i lustrami, znikać tuż przed nimi" ~Illusion

______________________________________________________________________________

 Witam wszystkich :) Wreszcie dodałam kolejny rozdział. Bardzo was przepraszam, że musicie tak długo czekać, ale aktualnie mam masę rzeczy na głowie. Zaczynając od tradycyjnych spraw (czytaj szkoła) po sprawy osobiste. 

Życzę wam wesołych świąt, wielu prezentów, spełnienia marzeń i wesołego jajka :* Spędźcie te święta najlepiej jak potraficie.

Rozdział 9

   - Ok, to gdzie najpierw? – Zapytałam, siedząc na siedzeniu pasażera. Nie spodziewałam się, że Niall jest kierowcą. Takie trochę śmieszne, znów pomyślałam stereotypowo. No, bo gdzie miałam się dowiedzieć, że wampiry też mają prawo jazdy?

- Na początek pojedziemy w moją miejscówkę, hihih. I tu zbytnio nie ma nic do gadania. Mój samochód – mój wybór. Proste? Proste. Hihihih – Ja się pytam: Czemu, do cholery, chichot blondyna był tak przerażający?

- W twoją miejscówkę. Czyli gdzie?

- To moja słodka tajemnica! – Powiedział oburzony. Udawanie urażonego miał wyćwiczone do perfekcji. Przez moment przeszła mnie myśl, że może rzeczywiście się obraził, a z tego, co wiem zły kierowca to niebezpieczny kierowca. A może lepiej byłoby wysiąść? – Obawiam się, że nie masz dobrych myśli?

- No może tak troszkę. – Przyznałam szczerze.

- Ojć, i tak ci nie powiem, hihih. – Czy on znów zachichotał? - To będzie niespodzianka.

***

   Po prawie trzech kwadransach dotarliśmy na miejsce. Nie wiem, czego się spodziewałam. Możliwe, że jakiegoś opuszczonego psychiatryka czy coś w ten deseń. Amy! Przestań! Zrozumiałabyś wreszcie, że to wszystko nie jest jak w filmach. No w każdym razie spodziewałam się czegoś… innego. Nigdy nie wpadłabym na to, że blondasek zabierze nas nad morze.

   Zauważyłam, że nie tylko mnie to zdziwiło. Louis wpatrywał się w blondyna z otwartymi ustami. To się nazywa, że komuś opadła szczęka z wrażenia. Liam natomiast obracał się w kółko obserwując wszystko dokładnie. Na pierwszy rzut oka widziałam, że nie potrafi się powstrzymać, aby się nie uśmiechnąć. Zdecydowanie za dużo wysiłku by go to kosztowało.

   - I co? Zaskoczeni widzę, hihih. Myśleliście, że będzie coś dużo bardziej szalonego, a to takie zwykłe miejsca potrafią naprawdę zadziwić, hihih.

   Nikt nie miał odwagi, żeby się odezwać. Zastanawiałam się, czy to, dlatego, że nie chcieliśmy zniszczyć tej magicznej atmosfery, która tu panowała, czy może, najzwyczajniej w świecie, zabrakło nam słów? Tak czy siak, bez żadnych protestów ruszyliśmy za Niallerem, prowadzącym nas w stronę wielkiej skalnej ściany.

   Był to zwykły krajobraz w tych okolicach. Praktycznie wszędzie na tym wybrzeżu można było zobaczyć dwie rzeczy. Tłumy ludzi zebranych na pięknych hiszpańskich plażach oraz ogromne skały. Nagie skały, które dodawały jeszcze więcej uroku tym okolicom.

   Okrążyliśmy jeden z odłamów urwiska i przeszliśmy przez wąską szczelinę między kamieniami. Dostępu do tego miejsca strzegły krzaki i wysokie trawy, skutecznie zakrywając przejście. Po drugiej stronę szczeliny znajdowała się mała zatoczka. Całe nabrzeże pokrywał prawie śnieżnobiały piasek. Na środku wychodziła w wodę nie za duża kładka, w całości zbudowana ze starych już desek. Gołym okiem było widać, że obecność soli i wilgoci nie sprzyja takim materiałom. Mimo wszystko kładka trzymała się bardzo dobrze.

   Cisza, jaka tu panowała sprawiała, że ten ukryty przed złem świata fragment przyrody, był bardzo tajemniczy, dziki. Czułam, że nie powinnam tego zagłuszać. To wszystko zdawało się być takie intymne. Bezwstydnie ukazywały się nam najbardziej skryte części tego miejsca.

   Poczułam na swojej ręce czyjś czuły dotyk. Z trudem oderwałam wzrok od tego przepięknego widoku i zwróciłam go w stronę osoby obok mnie. Był to Louis, to chyba żaden szok, co? Uśmiechnął się do mnie promiennie, w odpowiedzi obdarzyłam go najcudowniejszym uśmiechem, na jaki było mnie stać. To dodało mu odwagi, ponieważ już po kilku sekundach trwałam w jego niedźwiedzim uścisku. Gdy wreszcie się od siebie odkleiliśmy, nie żeby mi to przeszkadzało, chłopak wziął moją dłoń i ukrył ją w swojej. Kciukiem pieścił mój nadgarstek okrężnymi ruchami. Spojrzałam na nasze splecione palce i przyglądałam się im dobre kilka minut. Przerwał mi Niall.

   - To tutaj stałem się wampirem. To tu pocałowałem swoją pierwszą miłość. To tu przychodzę za każdym razem, kiedy muszę uciec przed ludźmi. To się wydaje takie śmieszne, heh. – Zaśmiał się, patrząc nieprzytomnym wzrokiem daleko w ocean. – W dzieciństwie bałem się potworów. Tych spod łóżka, tych z szafy… Teraz dostrzegłem prawdziwe oblicze zła. To nie potworów z wyobraźni powinniśmy się bać, to ludzie są istotami z piekieł. – Gwałtownie nabrał powietrze, tak jakby się wybudził z transu. – I jak wam się podoba? Ja uwielbiam to miejsce. Zdradzę wam, że nie widziałem tu nikogo od dobrych dwudziestu lat. Innymi słowy teraz to jest już tylko nasza miejscówka. Nasza tajemnicza kraina, o której wiemy tylko my.

- No no, to ja to biorę na klatę. To nie może wyjść na światło dzienne. Tu jest zbyt pięknie, żeby zdeptać rośliny czy zaśmiecając tą mini plaże, oddając to do użytku turystom. – Stwierdził, jako pierwszy, Liam.

- Ja też się na to piszę. – Dopowiedział Lou. – Całkowicie się z tobą zgadzam, stary. A ty, Amy?

- Co? Co? Ach tak, ja też nie chcę tego zniszczyć. Nikt więcej się o tym miejscu ode mnie nie dowie. – Powiedziałam prosto z mostu. Zamyśliłam się nad słowami Nialla. To ludzi powinniśmy się bać. Zdecydowanie miał rację. Tylko, dlaczego to powiedział? Myślę, że otwierał się dopiero przed nami. Zastanawiam się, co się zdarzyło, że chłopak mówił to tak smutno. W jego głosie wyraźnie usłyszałam nutę złości zmieszaną z czystym cierpieniem. To silnie wybuchowa mieszanka. Nie wybucha od razu. Ukrywa się gdzieś w naszym sercu. Każde następne wydarzenie, choć podobne do poprzednich, a jednak inne, zwiększa jej ilość aż w końcu wybucha. Wybucha, niszcząc wszystko.

   Bez słowa więcej odsunęłam się od nastolatka i ruszyłam powoli w kierunku wampira. Po prostu się do niego przytuliłam. Chciałam mu okazać swoje oddanie. Musiał wiedzieć, że co się nie wydarzy, może na mnie liczyć. Nie zostawię go samego z tym wszystkim. Kiedy moja skóra zetknęła się z jego zimnym ciałem, przeszedł go dreszcz. Mięśnie się napięły, lecz oddał uścisk. Objął mnie w talii i wtulił twarz w moją szyję. Z kącika oka spłynęła mu pojedyncza łza. Od razu się ode mnie odsunął. Szybkim ruchem otarł policzek. Bezgłośnie powiedział mi, że dziękuję. Nie potrafiłam wydusić z siebie żadnego słowa, więc jedynie pokazałam białe ząbki w szerokim, przyjacielskim uśmiechu. Wróciłam do bruneta, napotykając przy tym spojrzenie, szczerzącego się Liama.

   - No to teraz moja kolej, żeby przejąć pałeczkę przewodnika. – Oznajmił brunet, a Louis znów chwycił mnie za dłoń.

   To Niall, jako pierwszy odwrócił się i ruszył w kierunku wyjścia. Chłopcy poszli za nim, natomiast ja, nie puszczając ręki chłopaka, rzuciłam ostatnie spojrzenie na to magiczne miejsce. Poczułam lekkie szarpnięcie, więc udałam się w kierunku samochodu.

"Uczucia, jak te mogłyby trwać wiecznie
Nie chcę spać, bo już teraz śnimy na jawie
Próbujemy się zachować, ale wiesz, że nigdy się nie nauczymy." ~A.M.